The Black Forest

1. Kittekat commented on 2007/3/27, 22.21 h:

Een paddotripje met collega verslavingsonderzoekers, tijd geleden. Wij dronken ons theetje en hadden bedacht dat de poster van Bjork als aanknopingspunt diende om te chekken of het insloeg of niet. Bjork begon erg rare gezichten te trekken, na een uur. Ik had goede ervaringen met Ren & Stimpy en dope, dus had ik een videoband opgezet (retro zeg, videobanden). Erg fijn. Maar meestal als ik trip, krijg ik de beste ervaring op het toilet. Ik bleef maar staren naar de rol wc papier wat er zo zacht en mooi uitzag. Wit.

Staar.

Waarna onvolgbare gesprekken verzanden in 'droge bek' en 'hoofdpijn'.

2. behanger commented on 2007/3/27, 22.55 h:

Wie?

3. Kittekat commented on 2007/3/27, 22.58 h:

Ja, wie dan?

*gaat snel weer verder met het kweken van paddestoelen in het douchehok*

4. Arduenn commented on 2007/3/27, 23.48 h:

Allemaal goed en wel, maar is er ook een boerderij achterom, met gewillige koeien en schapen?

5. goodie2shoes commented on 2007/3/28, 8.12 h:

jaren geleden. Ons clubje was meer van de speed, maar dat was die dag niet verkrijgbaar. We zouden een vriend naar Amsterdam rijden en het vooruitzicht om dit nuchter te doen stond ons tegen. Paddo's gehaald. Allemaal een flinke portie ( de chauffeur deed vrolijk mee :P ) en karren maar. Toen we de afsluitdijk opgingen viel mij plotseling die prachtige ge-etse wolkenpartijen op. De muziek begon te hypnotiseren. 't werd langzamerhand een soort post-apocalyptische omgeving. Ik had het idee dat we als een soort collectief die auto aan het besturen waren en dat de muziek ( vintage beatles, uweettoch ) hier een essentieel bestanddeel van uitmaakte. Toen we amsterdam inreden begon het tij te keren, plotseling vroeg ik me af of de chauffeur net zo lijp was als ik, en zo ja: waren we bezig om onze dood tegemoet te rijden?

Ik weet dat we nog een stukje tegen het verkeer hebben ingereden, maar dat die gozer die stuurde toch op de een of andere manier z'n verstand hervond en ons veilig op de eindbestemming wist af te zetten. Het plan was om gelijk weer terug te rijden, maar toen we uit die auto stapten begon het spul pas echt te werken. Als een soort hunter s thompson's slopen we door de duistere straat. We hebben daar de nacht doorgebracht. Eerst een huisgenoot de stuipen op het lijf gejaagd want we konden alleen 'communiceren' binnen ons eigen groepje. En vervolgens een paar uur heel vaag voor ons uit zitten staren en wachten tot de trip voorbij was.

't was al met al dusdanig intens dat ik voorgoed genezen ben van de halucinogene middelen... [/drugslog]

hehe, ze hadden ons bij die smartshop niet vertelt: "Niet gebruiken als je gaat autorijden"

6. Kittekat commented on 2007/3/28, 9.00 h:

Mooi paddoverhaal, goodie! Dat autorijden herken ik. Maar dan met mdea (ook licht hallucinerend), ook erg lang geleden. De bestuurder blijft wel heel lang voor het stoplicht stilstaan. Waar wacht je nou op, informeer ik liefjes. Hij: het is zo moeilijk te zien welke kleur het is. Als dat stoplicht klaar is met smelten, weet ik het.

Gelukkig was het zondagochtend, half zes.

7. Jasper commented on 2007/3/28, 11.44 h:

Ik heb gisteren nog champignons gegeten. Ik heb de hele avond naar een klein zwart kubusje bij de muur gestaard waarop allerlei veranderende gekleurde beelden voorbijtrokken. De beelden volgden elkaar in hoog tempo op, en soms had ik het idee dat er vreemde talen werden gesproken. Wat ik allemaal niet zag: mensen, dieren, landschappen, mannen die ook paddestoelen op tafel hadden staan, britse politieagenten uit de jaren 70, krokodillen en ontploffingen in de mooiste kleuren.

Ik zag ook iemand, ik geloof een mooie vrouw, ergens dichtbij buiten het kubusje. Op een gegeven moment stond ik op en duwde een grote rechtopstaande plank opzij en dook in een zwart gat. Terwijl ik vloog zoefden er gelige flitsen boven mijn hoofd langs en daarboven was het aardedonker. Ik verdween daarna in een soort doosje dat mij langzaam optilde, ik voelde het bewegen. Akelig langzaam. En ik kon er niet uit. Toen ik kon ontsnappen vloog ik weer door een houten plank. Toen werd alles zwart.

Toen ik vanochtend wakker werd bleek ik gewoon in mijn eigen bed te liggen.

en ik moet vanavond wéér ergens op bezoek, dus ik denk dat ik mezelf voortaan moet houden bij alleen oesterzwammen

8. gast! commented on 2007/3/28, 15.07 h:

LOL!

9. Jasper commented on 2007/3/28, 18.40 h:

Ik was nog vergeten te melden dat er overal de hele tijd reigers en kopjes groene thee (of waren het nou groene kopjes thee?) rondzweefden. Maar dan bij deze.

10. hemaworstje commented on 2007/3/28, 19.09 h:

maar zo krijgen jullie eeh een verkeerde indruk van mie,

ik ben ondernemer . ik ruik gewoon een goatse in de markt.

11. Psylosabine commented on 2007/3/29, 21.28 h:

Dat de ramen storing hadden en daardoor niet meer doorzicht waren was op zicht het probleem niet, hoewel het raam links boven wel erg intensief van kleur veranderde. Ik was soort van veilig, al was het nog wel erg paars een zwart achter me. Ik werd kleiner en groter tegelijk.

Over mijn gezicht aaien helpt me om de partonen om me heen te sturen. Het is wel een moeilijke keuze tussen duisternis en lichtgevende patronen. Met name het meubilair verandert de lucht en daarmee de kleuren. Maar de drukte is zo lastig af te regelen, het is zo inkt donker als er geen patronen zijn, maar de patronen maken me fysiek moe. Ik kan niet anders dan liggen.

De kamer is wat klein, maar binnenin mij zit net zo goed een universum als buiten onze aarde. Dus in mij is ruimte genoeg. Ik lig in feutushouding in bed, met een kromme rug. Mijn ziel echter, ligt recht, een beetje achter mijn rug. Het is een complex van voornamelijk oranje en paars licht dat als een kluwe door elkaar zit, die ziek van mij. Heel mooi, maar wel een beetje hippie-achtig.

Het is nodig dat mijn ziel meer in mij komt, vooral omdat daarmee de doorlopend aanwezige patronen rustiger zullen worden. Mijn ziel is nu nog iets buiten mij. Dat maakt de boel zo complex. Nergens voor nodig. Ik strek mij op. Het klikt tussen mij en mijn ziel. Ik wordt volwassen.

Het mooie van een ziel is dat je ziel niet stofflijk is. Dat blijkt wel uit het feit dat mijn ziel niet aan het trippen is.

Ik ben een fysiek mens dat tript. Daardoor kan ik het universum in mijn lijf zien en de oneinigheid ervan aanvoelen, en ik kan mijn nuchtere ziel zien. Ik kan ook met mijn ziel soort van denken. Mijn ziel is een waarnemer. Een getuige, en mijn lijf zijn vervoersmiddel. Mijn geest is handig om mee te denken EN mee te voelen. Mijn geest is van mijn lijf, mijn ziel niet. Als ik doodga moet ik opnieuw leren eten. Maar mijn ziel niet.

Mijn ziel ziet nu in mij, met al zijn kleuren. Ik kan het voelen in mijn ruggegraat. Nn nog steeds als ik me opstrek, voel ik het klikken tussen mij en mijn ziel. Ik waak over mij en ben niet meer bang. Dat ik dit allemaal heb kunnen zien en begrijpen, maakt dat ik erg tegen een verbod op paddestoelen ben. Het zou me hebben weerhouden van de ontdekking wie ik ben. Wat behanger zegt: Censuur!

Later die dag veel strepen bij geluiden. Als de drummer speelt schieten er witte laserstralen met een drumstoktipje door de kelder. Mijn bas is pluizig. Tonen die goed zijn passen. Als het past zit het zo stevig in elkaar. Muziek maken is de lucht tijdelijk kristaliseren. Wat een mooie patronen geeft dat. Akoestiek ziet er mooi uit.

12. Kittekat commented on 2007/3/29, 21.57 h:

Dat waren dan behoorlijk sterke paddo's, psylosabine! Een mystieke trip, me dunkt.