Het zwartebos is geen trendvolger en zal dan ook nooit meedoen met de verzin een onderschrift heisa, overal te vinden bij Retecool tot Sargasso. Dat doen we hier al jaren, onderschriften plaatsen bij plaatjes. Ik zie meer uitdaging in Associeer gezellig mee!. Bijvoorbeeld bij onderstaande foto.
![[image]](http://cafe-mode.hautetfort.com/media/01/00/883e74ccafc63826f325258835b09b3e.jpg)
Lijkt me een heerlijk beroep couturier, andere mensen voor lul laten lopen, genieten geblazen.
Blauwe hoed zit met een hoedespeld vast natuurlijk, de man kan gaan staan headbangen en dan nog blijft de hoed zitten, de concentratie is bedoeld om de zenuwen te verdoezelen uiteraard.
De man met de sjaal is niet zijn vader wel eventueel sugar-daddy denk ik.
Die zwevende deur is niet van een plafond hoor, daar heeft gewoon ooit een trap gestaan, anders zou je langs de muur toch wel de uitlijning van een vloer/plafond gezien hebben.
De gele lijnen zijn ooit getrokken om paden annex lokaties weer te geven, het is overduidelijk een oud pakhuis en geen fabriekshal. pakhuizen zijn vergeven van de gele lijnen.
Ja hoor, verneuk de magie maar.
Associeer met realisme, heel goed, heel goed. Ik kan daar wel wat me. Want de man met de blauwe sjaal is inderdaad niet zijn vader, maar zijn lang geleden als vermist opgegeven tweelingbroer. Door een ongeluk waarin Jean-Claude - met blauwe sjaal - met zijn step kwam vast te zitten in een rioolbuis, dacht men dat JC verloren was. Door zijn verdriet gedreven heeft Pierre - het model - carriere gemaakt als topmodel voor te kleine blazers en witte pimpschoenen.
Pierre's halfzus (die met die lange haren en bleek gelaat) zit op de eerste rij aamechtig naar haar favoriete broertje te kijken. Vroeger trok ze 'm ook al kleren aan en liet ze 'm door de gang paraderen. Haar man die naast haar zit is dakdekker van beroep en vraagt zich af waarom ie hier is en niet in het biljartlokaal alwaar al zijn vrienden op ditzelfde ogenblik voetbal aan het kijken zijn.
Hihi, Betsy zei dakdekker.
Heb ie dat trouwens gezien kit, pierre's halfzus draagt witte nikes met klittenbandsluiting, echte tokkieschoenen zijn dat.
Of zou ze per abuis vanmorgen haar werkschoenen hebben aangetrokken. Ze heet eigenlijk Willemijn maar iedereen noemt haar Wil, ze is erg geliefd bij de bewoners van afdeling Weidezicht van het infantiele bejaardentehuis.
Ik heb daar nog gewerkt toen het nog een droogdok was. De gele lijnen waren de markeringen waar spullen naar beneden konden vallen. Vanaf de deur liep een loopplank de hal in.
Het werke te zo: Bij hoog tij konden schepen naar binnen varen en kwam het schip in een soort houten hangconstructie. Dan wachtte men op laag tij, pompte de restanten water weg, en dan kon er aan de onderkant en zijkant van het schip gewerkt worden.
Het was hard werk. Vuil werk. Bepaald niet iets om in je zondagse goed heen te gaan. Het was ook gevaarlijk werk. De blauwe hoedjes referen nog aan de blauwe helmen die wij moesten dragen.
Die meneer rechts, helemaal vooraan in die beige broek moet heel nodig plassen en nu probeert hij niet aan fonteinen en watervallen te denken, te blijven concentreren op het blauwe hoedje, maar het valt hem rauw tegen.
Een droogdok. Wat een luxe. Wij moesten gewoon onderwater aan zo'n schip werken. Adem halen door gele rietjes. Als ze niet verstopt waren met afbik tenminste. Dan liep je blauw aan.
Water? groengele slurrie was het en voor een hap adem moesten wij gewoon weer naar het oppervlak, het heen en weer zwemmen werd niet als werktijd gerekent dus voor een dagloon lag je 16 uur met je bek in de modder, gouwe tijden waren het.
Kris van Assche?
'Ja, dat ben ik. Wat wil je van me, mens?' Kris stond in stilte gehuld achter de zwarte coulissen, waar alle modellen giegelend zich stonden om te kleden. Willemijn schudde haar lange haar uit haar gezicht, een tik van vroeger.
'Mag ik uw handtekening? Mijn man is dakdekker en dan kan hij morgen aan zijn maten laten zien dat hij verplicht bij uw modeshow moest zijn, in plaats van bij de lokale hondenderby om vervolgens een biertje te drinken in de biljartkroeg.' Willemijn staarde verlegen naar de grond. Ze stond op een gele streep. Het geel gaf een beetje af aan haar witte mooie nieuwe gympies.
'Nah, allez. Vooruit dan maar, maf wijf.' Zuchtend zette hij een zwierige riedel op een servet.
Willemijn knikte tevreden. Alles verliep naar wens.
"ja hoor eens even, ik heb wel wat beters te doen." merel zette haar blauwe hoedje zo recht mogelijk en beende naar de uitgang. drie dagen wachten op godot met alleen maar af en toe een kopje kruidenthee ter verfrissing, was toch wel heel mager qua evenement. zelfs voor de dutch bloggies.
1. Kittekat commented on 2007/8/12, 15.45 h:
Het mannelijk model loopt erg geconcentreerd. Is dit omdat hij bang is dat zijn blauwe hoedje eraf valt? Zou de man helemaal achteraan met de blauwe sjaal zijn vader zijn? En die zwevende deur, waar is het plafond gebleven? Wie heeft die gele lijnen daar op de grond getrokken? Aan de hand van de antwoorden op al deze vragen in combinatie met jeugdtrauma's, ben je gezellig aan het associëren!