The Black Forest

5272. Submitted on 2014/4/18, 2.28 h by Arduenn:

Hemelvaartdag

'Voel je je niet goed?' vroeg ze.

Remedios de Schone, die het laken aan het andere einde vast had, schonk haar een medelijdend glimlachje.

'Integendeel,' zei ze. 'Ik heb me nooit beter gevoeld.'

Nauwelijks had ze dat gezegd of Fernanda voelde hoe een zwakke vlaag van licht de lakens uit haar handen trok en ze in hun volle breedte ontvouwde. Amaranta voelde een geheimzinnige trilling in het kantwerk van haar onderrokken en trachtte zich aan het laken vast te grijpen. om niet te vallen., terwijl Remedios de Schone op hetzelfde ogenblik begon op te stijgen. Úrsula, al bijna blind, was de enige die kalm genoeg bleef om de aard van deze onstuitbare wind te onderkennen en ze liet de lakens over aan de genade van het licht en toen zag ze hoe Remedios de Schone haar ten afscheid toewuifde tussen het verblinded klapwieken van de lakens, die met haar opstegen, die met haar de lucht van mestkevers en dahlia's verlieten, die met haar doordrongen tot in de lucht waar de tijd van vier uur 's middags ophield en zich voor altijd met haar verloren in de hoge luchten waar zelfs de hoogste vogels van de herinnering haar niet meer konden bereiken.

Honderd jaar eenzaamheid

There are 9 comments to this post (the latest by Arduenn on 2014/4/20, 9.48 h).