6267. Submitted on 2018/9/17, 15.52 h by :
Ze worden steeds jonger
Ik zwoegde met het bosjoch op de fiets berg omhoog, dwars door het Limburgse land. Meerdere malen werden we ingehaald door MAMILs, middle-aged men in lycra. Daar zijn er hier wegens de gunstige geografische omstandigheden erg veel van. Zijn we gewend. Daar maak ik geen woorden meer aan vuil. Meerdere malen werd ik ook ingehaald door ouden van dagen. Altijd met zo'n dikke zwarte boterhamtrommel op de bagagedrager. Altijd in de hoogste versnelling met die broze botten. Met een licht gezoem schoten ze steeds voorbij terwijl het zweet langs mijn slapen gutste. Grijze haren wapperend in de wind. Met hun verkalkte donororganen. Vol van afgunst en wraakzucht bedacht ik mij dat ik, later als ik groot was, ik nóóit op zo'n e-bike zou gaan zitten. Ik trap nog liever de longen uit m'n lijf. Ik zou mijn vernederingen op de openbare weg koesteren als een ereteken. Grootmeester in de Orde van de Hellinghijgers.
Halverwege de 'berg' werd ik weer ingehaald. Door mijn druipende wenkbrauwen ontwaarde ik een millennial met een peuter achterop. De peuter zat op een fietsstoeltje waaronder, jawel, een lithium-ion-batterij verborgen zat. En weer dat karakteristieke gezoem. Misschien een MS-patiënt die straks hulp krijgt bij het afstijgen van zijn spruit. Maar, zoem, daar passeerde ook de moeder. Ook een millennial van ergens begin dertig. Beide ouders met een spier- c.q. zenuwziekte. Dat zou wel heel toevallig zijn. Was was hier aan de hand? Waarom hadden deze jonge ouders e-bikes? Kon dat zomaar? Daar kleven naast een imagoprobleem toch ook gezondheidsnadelen op de lange termijn aan vast? Of ben ik nou gewoon zo ouderwets?
Met een vloek en een zucht zette ik mijn versnelling nog maar eens een analoog tandje hoger om het bosjoch op zijn ongemotoriseerde crossfietsje bij te houden. Die jonge bejaarde.
1. roy rolls commented on 2018/9/17, 17.01 h:
https://www.youtube.com/watch?v=NyLFnD6TwGI