Waarom had ik vroeger een chronisch overspannen alcoholistische KNIL-veteraan met gebrek aan ruimtelijk inzicht als wiskundeleraar en niet zoëen als in de onderstaande video?
Jasper kende hem beter dan ik, maar wij deelden een opa die ruim 100.000 wiskundesommen had bedacht. Als jij les had uit "Moderne Wiskunde" dan was ons opa medeschuldig.
Als je les had uit "Getal en Ruimte" Dan waren de wiskundeleraren van mijn middelbare school schuldig aan deze situatie.
Hopelijk heb je er uit meegenomen dat onafhankelijk denken een goede vaardigheid/eigenschap is.
Ik heb ze nog steeds, mijn bruine Getal en Ruimte-boeken. Van die bruine, Wiskunde B voor VWO, deel I en II. Ik kon er ondanks alle slechte herinneringen aan de lessen geen afstand van doen. Die slechte herinneringen waren ook niet zozeer om die leraar, maar vooral om sommige klasgenoten die het talent hadden om het bloed onder de nagels van reeds kwetsbare leraren te halen.
@Dave: ik denk dat ik onze opa net zo goed kende als jij.
Roozenboom was mijn docent, qua Getal en Ruimte. Een lieve man.
Mijn pa was vooral geïnteresseerd in de geschiedenis van wiskunde, dus als ik een vraag had, dan kreeg ik ook te horen waarom de wiskundige die het "probleem" had opgelost, dat zo gedaan had. Heeft me wel inzicht gegeven.
Maar ik moet ontzettend oppassen dat ik het woord "probleem" niet gebruik zoals de wiskunde, en dus mijn vader het gebruikte ("hee, wat leuk, een puzzeltje!") en moet er rekening mee houden dat andere mensen wegrennen alsof hun haar in de fik kan vliegen als ik iets een probleem noem. ("OMG existentieel emotioneel drama coming up!")
"Dames en heren, koeken en peren. Voor uw aller ogen zal ik deze grote meneer van 265 kilo laten verdwijnen in dunne lucht."
*doekje over meneer neerzijgen laten doet*
*gerommel, gekraak, opdoemende stuifwolken, silhouet van grote meneer zakt in elkaar*
Hier nog een wiskundig raadseltje dat jonkheer Euler op zijn negende in een minuut uit het hoofd kon oplossen dankzij een rekentruc die je verstomd zal doen staan qua klikaastitel:
"Wat is de som van alle hele getallen van 1 tot 100? Je hebt 30 seconden. De tijd gaat nú in."
Los je dat op door 1+99 te doen en dan 2+98 en 3+97 en er achter te komen dat je zo kan doorgaan tot je bij de 49+51 komt en dan er achter komt dat alles 100 oplevert en dan realiseert dat je op 49 zit dus 49 x 100 is 4900 en dan 50 er bij op te tellen dus 4950?
Ach ik vergat honderd zelf er bij te doen. Kijk dat bedoel ik dus. Klokken en klepels. 5050 dus.
En dan kom je later op deze webside.
Oh, het was Johan Sebastiaan Gauss, niet Euler.
Ha, ik deed het eigenlijk wél goed, zie ik nu: De Boswachter zei duidelijk de getallen van 1 TOT 100 (dus niet tot en met) dus mijn berekening klopte wel.
LOL @ 11! Dat vond ik het aller irritants aan die stijl van vragen van onze voorouder: Soms faalde je op je leesvaardigheid, terwijl je wiskunde* prachtig was.
Euler had al een plastic regenjas.
De wiskundeleraren die ik had waren ook nooit ster in het uitleggen van de vraagstukken. Meestal was het: "Meneer, ik snap het niet" waarna de docent de som opnieuw uitschreef op het bord en zich omdraaide: "zie je wal dat het klopt!"
Er zijn meerdere nivo's van begrip als het om wiskunde gaat:
Het kan per leerling verschillen of die gewoon het truukje wil leren, of het nodig heeft de leren waarom het werkt. En docent die dat kan zien, is goud waard en helaas zeldzaam. Goede boeken helpen wel daarbij.
Wiskunde leraren die nationale boeken schrijven zijn in mijn persoonlijke ervaring niet altijd zelf goede lesgevende leraren. Goede intenties, maar weinig gevoel hoe je individuen het best kan stimuleren als ze er minder goed in zijn. Lesgeven of boeken schrijven zijn 2 verschillende vakgebieden.
1. Arduenn commented on 2022/11/25, 13.51 h:
Ik weet nog dat mijn leraar zich voor de klas door allerlei meetkundige krakelingen probeerde te worstelen om de inhoud van een afgeknotte kubus te berekenen. Hij had zich 45 minuten vloeken, tieren kunnen besparen en niet herhaaldelijk woest met de mouw van zijn colbertje de steeds maar weer foute berekeningen van het schoolbord hoeven te vegen. In plaats daarvan had hij simpelweg de inhoud van de af te trekken hoekpunten kunnen berekenen en die dan af te trekken van de intacte kubus. Qua aftrekken. Ik probeerde het hem nog uit te leggen, maar hij was te woest om er nog tussen te komen. Wij moesten allemaal onze bek houden en luisteren en kijken naar hoe het moest. Qua moeten.