Naast klokken maak ik soms ook telefoons. Laatst heb ik de Nullijn gemaakt voor de Nullijst expositie van de Ongelezen Boeken Club. En die is nu even te zien, én te bepotelen, in de openbare bibliotheek van Amsterdam.
Wat leuk, en wat heerlijk met zo’n T65
Wat ik zo cool vind aan die telefoons is dat ze zo gemaakt zijn dat ze gewoon nooit stuk kunnen gaan. Na een miljoen keer 0 draaien doen ze het nog steeds. En dus kan je ze nu aansluiten op een raspberry pi en er allemaal fantastische flauwekul mee maken.
Zo’n versnipperaar is toch wel heel duurzaam, ik zou toch meer pleiten om de boeken publiek op een plein te stapelen en te verbranden. Boekenverbrandingen verdienen toch wat meer stijl em drama.
1. Arduenn commented on 2024/8/15, 9.19 h:
Ik krijg na een tijdje lezen en scrollen een unheimlich gevoel van dejà-vu over mijn eigen uitgestort. En dat gevoel werd versterkt toen ik op de tweede link klikte.
Waarom bestaat er zoiets als zeven strekkende kilometer ongelezen boek in de opebbare bibliotheek van 's Neerlands hoofdstad? Het stemmetje in mijn initiële onderbuikgevoel vertelde mij dat deze boeken waarschijnlijk niet voor niets ongelezen blijven. Maar dat is een sentiment die zichzelf tegenspreekt. Ongelezen boeken kunnen niet per definitie een slecht oordeel krijgen, want daarvoor moeten ze eerst gelezen worden. Misschien zijn de titels niet stimulerend genoeg, of hebben de auteurs een onaantrekkelijke naam. Echter, 'De melk uit mijn tiet' door Ds. R. U. K . Poepjes zou toch razend populair moeten zijn. Misschien zijn titels/auteursnamen uit de lijst te grauw en te grijs.
Waarom zou ik niet zo'n ongelezen boek lezen? De redenen hiervoor zijn veel banaler: geografie (met name afstand) en, nog belangrijker, ik heb al zoveel ongelezen boeken thuis.
Ik ben vooralsnog benieuwd naar de aankomende boekrecensies n.a.v. van deze nullijst.