Deze keer kwam de kogel van rechts. De vorige keer van links. En daarvoor van een Moslim. En daarvoor van een Christen.
Het is daarom misschien wel zo efficiënt om voor onze veiligheid alle mannen uit te zetten, op het vliegtuig, terug naar Testosteronië.
"Mijn God", zullen de bosbewonertjes zeggen, "de dochter van de boswachter heeft een nieuwe kat. Dat hebben wíj weer; gaan we de komende tijd allemaal kattenfoto's voor onze kanis krijgen."
Daar heeft de boswachter maar één ding op te zeggen: "Reken maar van yes!"
Ik heb nog wel een schaduw, maar geen reflectie meer.
Dit is zo'n beetje de basis voor alles, ons heelal, geen Harry Weggelaar-achtig gelul in de ruimte, maar keiharde natuurkunde: de waarschijnlijkheid dat een object zich op een bepaald tijdstip op een bepaalde plaats bevindt is gelijk aan het kwadraat van de genormaliseerde uitkomst van een golffunctie bij een gegeven tijdstijp en gegeven positie. Dat wil zeggen: het hoeft daar niet te zijn, maar de uitkomst van de golffunctie vertelt je de kans dat je het daar zult vinden. De consequentie is dat er een kans bestaat dat ik over een seconde op de maan sta en daarna weer hier. De kans is reëel en geen enkel fysicus zal dat ontkennen. De kans is alleen heel erg klein.
Over reëel gesproken: de x-as is reëel en de y-as is imaginair. Op het moment dat iemand komt verifiëren of ik nog met beide benen op de Aarde sta, of op de maan, stort het imaginaire raamwerk in en sta ik op de maan, of hier op Aarde. Zolang er niemand is om het even na te checken, blijf ik in een superpositie. Niet (wel op de Aarde, niet op de maan), ook niet (niet op de maan, wel op de Aarde), niet (op de maan én op de Aarde), en ook niet (niet op de maan en niet op de Aarde). Maar wél in een superpositie van (op de maan en op de Aarde). Superpositie is een toestand waar we in de grotemensenwereld nog niet helemaal aan gewend zijn. Maar het bestaat echt. Dat hebben ze in een laboratorium onderzocht.
"Kauwgom kan niet verrotten. Het kan wel verrotten, maar dat duurt wel een eeuw."